Młyny. Mała zapomniana wioska leżąca w cieniu ruin ogromnego wypalonego wiatraka na spłachetku ziemi zamkniętym w martwym trĂłjkącie - między lasem słupĂłw wysokiego napięcia, bagnami zatrutymi przez toksyczne odpady a autostradą. Nikt niczego nie uprawia, bo rośliny nie rosną w skażonej ziemi, nikt też nie hoduje zwierząt, bo nie chcą one tu mieszkać. Nie działają telefony, nie można połączyć się z internetem, nie odbierają nawet telewizja i radio. To ponure, nieprzyjazne miejsce, skąd wszędzie jest za daleko, to cały świat jedenastoletniego Iwo, jego siostry Meli i grupy ich przyjaciĂłł. Pewnego letniego popołudnia ramiona spalonego wiatraka zaczynają się obracać, a we wsi następuje seria dziwnych, trudnych do wyjaśnienia zjawisk, ktĂłre z każdym dniem przybierają coraz bardziej makabryczny obrĂłt. WkrĂłtce okazuje się, że z nieobliczalnym żywiołem mogą się zmierzyć jedynie Iwo, Mela i reszta dzieci. Czy uda im się rozwikłać zagadkę Czarnego Młyna, zapanować nad obudzoną w nim niszczycielską mocą zapobiec zagładzie wioski?

W ciągu piętnastu lat istnienia (1959-1974) zespĂłł Filipinki osiągnął zawrotny sukces. Dał około 4 tys. koncertĂłw w Polsce, Szwecji, USA, Kanadzie, Anglii, NRD, Związku Radzieckim, Czechosłowacji i Bułgarii. Wydał kilkanaście płyt (m.in. w ZSRR i USA) - przy czym tylko pierwsze trzy sprzedały się nakładzie niemal miliona egzemplarzy, o czym na swoich łamach informował w 1974 r. amerykański tygodnik muzyczny "Billboard".

ZespĂłł Filipinki był pierwszą polską grupą młodzieżową, ktĂłra zyskała popularność nie tylko wśrĂłd swoich rĂłwieśnikĂłw, lecz także wśrĂłd wszystkich pokoleń odbiorcĂłw. Siedem skromnych, sympatycznych dziewcząt potrafiło śpiewać tak jak nikt wcześniej nie śpiewał - nowocześnie i prosto, bez jakiejkolwiek maniery. To spodobało się słuchaczom, ale pokochali Filipinki przede wszystkim za ich wdzięk, i za to, że śpiewanie traktowały jak wspaniałą przygodę, ktĂłrą przeżywały z prawdziwą radością.

Dziś Filipinki znowu są pierwsze, bo jeszcze żaden polski zespĂłł młodzieżowy z tamtych lat nie doczekał się tak bogato ilustrowanej i udokumentowanej monografii. Ale nic dziwnego - Marcin Szczygielski, ktĂłry zyskał uznanie jako autor powieści dla dorosłych i młodzieży (Berek, Poczet KrĂłlowych polskich, Czarny Młyn) - pisząc tę książkę miał dostęp do informacji z pierwszej ręki. Jest synem jednej z Filipinek - Iwony Racz.